میکس سرخابی

پرسپولیس و استقلال در لیگ قهرمانان شرایط عجیبی دارند؛ نقطه ضعف یکی، نقطه قوت دیگری است و بر عکس. پرسپولیس در فاز دفاعی وضعیت خوبی دارد. این تیم به سختی به رقبا فرصت گلزنی می‌دهد و خیلی هم کم گل می‌خورد. حضور مدافعان کارآزموده‌ای مثل جلال حسینی، شجاع خلیل‌زاده و محمدحسین کنعانی‌زادگان برای این تیم غنیمت بزرگی است. اگر پرسپولیس رکورددار پیروزی‌های یک بر صفر به شمار می‌رود، به‌خاطر همین خط دفاعی قرص و محکم است. در عین حال اما مشکل سرخپوشان، فاز تهاجمی است. این تیم مخصوصا بعد از جدایی مهدی ترابی و علی علیپور به‌شدت در خلق موقعیت و گشودن دروازه رقبا ضعیف عمل کرده است. گاهی بار گلزنی را مدافعان و هافبک‌ها به دوش می‌کشند، اما وقتی از آنها هم کاری ساخته نباشد، دردسر آغاز خواهد شد.
در نقطه مقابل اما استقلال دقیقا با شرایط معکوس مواجه است. این تیم 3 مهاجم درجه یک دارد که کادرفنی نمی‌داند کدام‌یک از آنها را باید بیرون بنشاند. مهدی قائدی، شیخ دیاباته و ارسلان مطهری، 3 مهاجم خطرناک استقلال هستند که فصل گذشته تعداد گل‌های همگی2رقمی شد. این بازیکنان با تنوع تاکتیکی کاملا به یاری استقلال می‌آیند، اما هر چه اینها اندوخته می‌کنند، ساختار دفاعی متزلزل به باد می‌دهد. دروازه استقلال مقابل هر حریفی با هر کیفیتی ممکن است گشوده شود؛ همانطور که نزدیک بود الشرطه عراق حذفی زودهنگام را برای آبی‌ها رقم بزند. در مجموع چقدر رؤیایی می‌شد اگر ترکیبی از سرخابی‌ها می‌توانست نماینده ایران در آسیا باشد؛ تیمی که مدافعانش جلال و شجاع و کنعانی، هافبک‌هایش نوراللهی و علی کریمی و فرشید اسماعیلی و مهاجمانش شیخ و قائدی و ارسلان بودند. این تیم بی‌برو برگرد قهرمان می‌شد؛ اما حیف که روزبه چشمی و عارف غلامی و آرمان رمضانی اجازه نمی‌دهند!