شش فرمان

  حسین عصاران 

استیلای نگرش و رویکرد مین‌باشیان در زمینه موسیقی – که به‌طور مطلق به حذف موسیقی ایرانی و پذیرش موسیقی در شکل و فرم غربی آن قائل بود – در سال ۱۳۱۷ به شکل‌گیری سازمانی به دستور مستقیم رضاشاه، به نام «اداره موسیقی کشور» انجامید؛ اساس این ابلاغیه را می‌توان در تمرکز بر عبارت «موسیقی غربی»، «تعمیم موسیقی جدید بین اهالی کشور» و از همه تندروانه‌تر «جلوگیری از آنچه موافق موسیقی جدید نیست» در نظر گرفت. البته این یکه‌تازی و چه‌بسا تصفیه آموزشی، همواره موردانتقاد جریان متمایل به دیدگاه‌های کلنل وزیری قرار داشت که نمونه‌هایی از این دست از زبان خالقی و در جلد سوم کتاب «سرگذشت موسیقی ایران» آمده است. او که این اقدام را نوعی «خودشیرینی» می‌داند در جایی از  این اقدام چنین یاد می‌کند: «درست مثل فرمانی است که از شهربانی صادرشده.»