پل آبکار 1349_1287

پل آبکار در سال 1287 در تهران به دنیا آمد. اصالتا ارمنی‌تبار بود. پس از پایان تحصیلات ابتدایی در تهران راهی فرانسه شد و تحصیلات متوسطه را در فرانسه به پایان رساند.  پس از آن و چندسال بعد از دانشگاه سن‌لوک شهر بروکسل فارغ‌التحصیل شد. به سال 1317 به ایران بازگشت و به استخدام دولت درآمد. عمده آثار او به دوره پهلوی دوم مربوط می‌شود. از مهم‌ترین ساخته‌هایش می‌توان به ساختمان بی‌سیم یا رادیو اشاره کرد که در سال 1319 افتتاح شد. در دوره پهلوی دوم در تلاش بود تا معماری مدرنیستی را با آموزه‌های معماری ایرانی تلفیق کند؛ چنانچه در یک گفت‌وگو در آخرین سال‌های عمرش می‌کوشد از این سبک تلفیقی دفاع کند. هر چند به‌نظر نمی‌رسد که الگوی مشخصی برای این کار داشته باشد. جدا از اینها، چند بنای مشهور را در دوره پهلوی دوم طراحی کرد؛ ساختمان مدرسه باغچه‌بان (در محله یوسف‌آباد)، ساختمان سینما نیاگارا (جمهوری کنونی) که حدود یک دهه پیش دچار حریق شد و ساختمان کلیسای ارامنه که هم‌اکنون در ضلع شمالی سفارت روسیه همچنان پابرجاست. به‌نظر می‌رسد که پیروی او از مدرنیسم را می‌توان در نوع مصالحی که به‌کار می‌برد مشاهده کرد؛ جایی که عمدتا از سنگ، آجر بهمنی و بتن برای اجرا و حتی طراحی ساختمان‌ها بهره می‌برد.