دابسمش‌ها و یک چالش

طوبا ویسه
دوستان ابدی و ازلی، اسم گروهی است که با هم‌کلاسی‌ها راه‌ انداختیم. آن‌جا چه می‌کنیم؟! با چالش‌های دابسمش حال می‌کنیم. کلاً می‌رویم در این اپلیکیشن‌ها و دابسمش می‌سازیم. در کجا؟ در حیاط خانه و یا پشت‌بام. خیلی خنده‌دار است. برای جمع‌کردن طرفدارها  و بالا‌بردن لایک‌ها و اشتراک‌‌گذاری‌ها، هر‌کاری می‌کنیم. خب این سرگرمی مورد علاقه‌ی ماست. اما نمی‌دانم چرا بزرگ‌ترها از این کارها خوششان نمی‌آید. دابسمش هم یک سرگرمی است، مثل دوزبازی که قدیم‌ها با نخود و لوبیا انجام می‌دادند. شاید مثل یک بازی اسم و فامیل باشد، شاید نقطه‌بازی یا بازی زووووو که باید نفس کم نمی‌آوردی چرا این قدر جدی می‌گیرید؟ بعید بدانم که نوجوانی در این جهان مدرن نداند دابسمش چیست؟
یک سرویس میزبانی ویدیو است که تحت سیستم عامل‌های «آی‌اُ‌ اِس» و اندروید ساخته شده ‌است. با استفاده از این نرم‌افزار، کاربران می‌توانند، آهنگ یا صدای مورد علاقه‌ی خود را از فهرستی انتخاب کرده و هم‌زمان با پخش آن لب بزنند و از خود فیلم‌برداری کنند. اما پدرم می‌گوید: «این فضای مجازی یک فضای بزرگی بی‌سر و ته است که پایان ندارد. شما کم سن و سال هستید و در دایرکت‌ها آدم‌های ناجور با آی‌دی هایی جعلی سراغتان می‌آیند و شما را ممکن است فریب دهند.» پدرم می‌گوید: «به‌اشتراک گذاشتن فیلم‌ها و آدرس و سن و... و دادن اطلاعات به دیگرانی که نمی‌شناسیمشان ما را بیش‌تر و بیش‌تر تهدید خواهد کرد و این شوخی‌بردار نیست.»
من نگرانی‌های پدرم را می‌فهمم؛ اما خب دلم نمی‌خواهد در بین دوستان ابدی و ازلی کم بیاورم... خب خیلی خنده‌دار است مثلاً تو به‌جای یک آقا لب بزنی با افکت‌های خنده‌دار، قیافه‌ات شبیه‌ بومی‌های یک قاره‌ی دیگر شود. یا پدرم می‌گوید: «باور کنید این عدد و رقم‌ها و لایک‌ها و قلب‌ها در فضای مجازی، چیز مهمی نیست و چند روز پست نگذاری مثل آب خوردن فراموش می‌شوی.» پدرم یک پدر است و شاید راست بگوید...