اضطراب و کرونا و سگ در حال حمله!

طوبا ویسه:
نوجوانی، سن عجیبی است؛ از آن سن‌های خیلی بلاتکلیف. از آن چیزهایی که پدر و مادرها حسابی می‌توانند از آن سوءاستفاده نمایند. به‌خاطر شرایط ویژه و تغییراتی که در بدن و هورمون‌های محترم کمی همه‌چیز به‌هم می‌ریزد. در نوجوانی این اضطراب‌ها همراه با تغییرات هورمونی آکنه‌های مزخرف را هم تشدید می‌کند که خیلی از ما نوجوانان از آن‌ها در عذاب هستیم. مشاور مدرسه که این‌روزها به‌خاطر کرونا به شکل مجازی مشاوره می‌دهد؛ برای اضطراب من توصیه‌های عجیبی کرد که من می‌خواهم آن را خدمت شما به اشتراک بگذارم. به او گفتم مدام در خواب دندان‌هایم را به هم می‌سایم و دندان‌قروچه می‌کنم. مشاور مدرسه  گفت: «اضطراب، مثل یک سگ درحال حمله است. اگر فرار کنی به‌دنبالت خواهد آمد و به تو حمله می‌کند. در برابر اضطراب باید نشست و به چشم‌های سگ خیره شد. قبل‌تر هم در جایی خوانده بودم که سگ‌ها بو می‌کشند و می‌فهمند اگر ترسیده باشی ممکن است به تو حمله ‌کنند. حالا مشاور مدرسه هم معتقد است که اضطراب مثل یک سگ درحال حمله است.» بعد مشاورتوضیح داد: «اضطراب یا عملی است یا ذهنی. گاهی فقط در ذهن است و بروز خارجی ندارد. گاه تبدیل به عمل می‌شود. تکان‌دادن دست و پا، جویدن ناخن و راه‌رفتن تند و...»
مشاور گفت: «اضطراب‌ها گاهی مربوط به افکار گذشته و گاه آینده است.» بعد  گفت: «یادت باشد؛‌ اضطراب با استرس فرق دارد. اضطراب، بیماری است. استرس یک حالت زودگذر است.» او گفت: «وقتی مضطربیم دو هورمون «کورتیزول» و «نوراپی‌نفرین» در بدن ما تولید می‌شود. این هورمون‌ها چربی‌سوز هستند.»
روان‌شناس مدرسه گفت: «خوشحال نباش؛ هورمون‌های اضطراب، چربی‌های شکمی را نمی‌سوزانند؛ بلکه چربی‌‌های پوست و مغز را، آن هم‌ در ناحیه‌ی پیشانی نابود می‌کنند. وقتی مضطربیم پوستمان خشک و حافظه‌ی ما کم‌رنگ می‌شود.»
 او گفت: «‌تولید این هورمون‌ها به بدن دستور می‌دهد که کلسیم آزاد کنند. افراد مضطرب دچار کمبود کلسیم و گروه‌های ویتامین‌ب و گروه منیزیم می‌شوند. پوکی استخوان یکی از عوارض اضطراب خواهد بود.»  او گفت: «بهترین کار این است که اضطراب خود را بشناسیم. از صبح هرچیزی را که در ما ایجاد اضطراب می‌کند بنویسیم. علامت اضطراب می‌تواند تعریق زیاد و خشکی دهان باشد. گاهی در خواب دندان قروچه هم ممکن است نشانه‌ی اضطراب باشد.» او گفت: «هیچ‌کس از اضطراب نمرده است با اضطرابتان روبه‌رو شوید!» با گفتن توصیه‌ی آخر تمام دندان‌های بنده ریخت و دیگر عرضی ندارم. اصلاً چرا مشاوران مدرسه این‌جوری  هستند؟