مرگ می‌تواند ادامه آواز من باشد

کرونا باز هم از میان اهالی فرهنگ و ادبیات قربانی گرفت و علیرضا راهب شاعر نام‌آشنای این سال‌ها بر اثر ابتلا به ویروس کووید-19 درگذشت. مرگ علیرضا راهب جماعت کثیری از شاعران و دوستداران ادبیات را سوگوار کرد و ایشان در یکی دو روز گذشته مرثیه‌های بسیاری در سوگ او نوشتند.
علیرضا راهب در سال 1346در تهران به دنیا آمد. در دهه60 برای تحصیل در رشته حقوق به دانشگاه تبریز رفت و ده سالی آنجا ماند. از همان سال‌ها در جلسه ها و انجمن‌های ادبی تبریز حضور یافت و از محضر استادانی مثل عبدالله واعظ، منوچهر مرتضوی، بهمن سرکاراتی و دیگران بهره برد.
عموم خوانندگان شعر، در سال‌های پایانی دهه 80، از طریق مجموعه «دو استکان عرق چهل‌گیاه» (نشر چشمه) با نام علیرضا راهب آشنا شدند. او کمتر به انتشار سروده‌های خود تن داد و آن‌قدر که پیداست تجربه‌های گوناگونی در حوزه شعر داشته اما بیشتر تجربه‌های او در حوزه شعر آزاد منتشر شده است. «برای همه ما پدربزرگ‌های ما/ یک تفنگ زنگ‌زده بود/ با یک نوار فشنگ مشقی/ آن هم در عکاسخانه شهر/ شمایل مشقی پدربزرگ‌ها را به دیوار خانه/ میخ کردیم/ ما برای حفظ تصاویر مضحک اجدادمان/ دیوار را به رسمیت شناختیم!»
علیرضا راهب در سال‌های اخیر پای ثابت بسیاری از حلقه‌ها و جلسه‌های ادبی تهران بود. شاعری فربه و مهربان که سیمای او با موها و ریش‌های انبوه از نخستین نگاه در ذهن‌ها می‌ماند و رفتاری که به دل‌ها می‌نشست. شاعران جوان بسیاری در آغاز راه شاعری از تجربه‌های علیرضا راهب بهره‌مند شدند.
«عشق پاره‌وقت» دومین مجموعه شعر راهب است که در سال 1393در نشر نیماژ منتشر شد.
علیرضا راهب در سال‌های اخیر انجمن ونداد را به راه انداخت. جلسه‌های انجمن ادبی ونداد عصرهای جمعه در کافه‌ها برگزار می‌شد. فعالیت گسترده او در شبکه‌های اجتماعی سبب شده بود که شاعران بسیاری از سراسر ایران دنبال‌کننده صفحه او باشند.
علیرضا راهب چهارشنبه در آخرین نوشته‌اش در اینستاگرام از ابتلای خود به ویروس کرونا خبر داد. «دوستان تست کووید -19 من مثبت شده. بعد از حدود 2 هفته مداوا و درگیری، تنگی نفس و تپش قلب دارم آماده می‌شم به بیمارستان آتیه برم... » اما چند ساعت بعد به‌دلیل ایست قلبی درگذشت.
 «مرگ می‌تواند ادامه‌ آواز من باشد/ که سالیان/ کنار آتش چوپان‌ها/  بر لب البرز گرم می‌شود.../  نترس/ بومیان می‌گویند/ درختی که تبر نخورد/ ثمرش تلخ می‌شود!
شراب و دشنه بیاور/ برقص/ فردا شاید آخرین پرچم زمین/ رقص گل‌های پیراهنت باشد/ که گرده می‌پراکند در باد»