غیزانیه روی خط ثروت
سیده زهرا عباسی _ خبرنگار
«غیزانیه» فقط نام یک بخش در جنوب‌غربی اهواز نیست که حالا با اعتراض اهالی به کم‌آبی سر‌زبان‌ها افتاده باشد؛ «غیزانیه» سرزمین مردمی است که روی بزرگترین سرمایه‌های طبیعی زندگی می‌کنند و سال‌هاست میزبان شرکت‌های نفت و گاز کارون و مارون، شرکت ملی حفاری ایران، پتروشیمی مارون و پتروشیمی رازی و مسیر ترانزیتی بنادر ایران هستند. «غیزانیه» بزرگترین بخش شهرستان اهواز، مرکز خوزستان است و با دو دهستان «مشرحات» و «غیزانیه‌بزرگ» حدود 25 هزار نفر را در 85 روستای خود جای داده؛ مردمی که گرچه درد چند ساله بی‌آبی‌شان آن هم در کنار کارون خروشان، ورد زبان شده و مشکل آب آشامیدنی در بسیاری از روستاهای کشور را بار دیگر به صدر اخبار آورده، اما دردشان فقط کم‌آبی نیست. محرومیت «غیزانیه» از «خیط» تا «سودان» پارادوکس عجیبی را به وجود آورده است؛ راه رفتن روی خطوط نفت و گاز، اما در روستایی که تا امروز هیچ تصوری از کوچه و خیابان ندارد، زندگی کنار رودخانه «کوپال» اما بدون حتی یک متر لوله‌کشی آب، بیکاری در همسایگی صنایع فولاد یا زندگی کنار خط آهن و بدون هیچ جاده‌ای!
آب، بزرگترین مشکل «غیزانیه» است، اما در هر وجب از آن، محرومیت‌‌هایی وجود دارد که شاید در نگاه اول ساده به نظر برسند، اما درصد اندکی از فروش سرمایه‌های گاز و نفت آن، می‌تواند زندگی اهالی را زیر و رو کند و غبار محرومیت را از چهره روستاهایش بزداید. یک خانه بهداشت در «صفیره»، آسفالت معابر «مشرحات»، نوسازی شبکه آب‌رسانی «بگعان دو»، «بربوگه» و «ام‌الطرفه» یا اجرای طرح هادی در «سید‌یوسف» و «شعیمطجابر» برای غیزانیه‌ای‌ها یعنی بازگشت زندگی؛ مانند آنچه از دو سه سال پیش در «شاخ‌ترک» اتفاق افتاده و می‌تواند در هر نقطه از «غیزانیه» و روستاهای متروکه‌اش چون خرشه،بیت مندیل،خیط الزرگان ، شعیمیط بندک و ... تکرار شود.
