شهرسازی «پیوست معلولان» لازم دارد

امروزه در شهرهای توسعه‌یافته دنیا برای ساخت پروژه‌های شهری، به زوایای مختلفی توجه می‌شود؛ مثلا مهندسان توجه می‌کنند که احداث یک ‌پل چقدر می‌تواند رفت‌وآمد و ارتباطات بین دو محله هم‌جوار را تحت‌تأثیر قرار دهد. اگر قرار باشد که آن پل، بین محله‌ها جدایی اساسی بیندازد، یا ساختش را منتفی می‌کنند و یا به راهی برای حل مسئله می‌اندیشند. متخصصان در ساخت یک‌ بنای تجاری، مرکز تفریحی، درمانی، فرهنگی و گردشگری، آن‌قدر در جزئیات دقت می‌کنند تا مطمئن شوند که یک ‌فرد سالمند و معلول هم می‌تواند از امکانات آنجا به‌تنهایی استفاده کند و درواقع عملیات‌های مختلف شهرسازی و عمرانی باید پیوست‌های مطالعاتی لازم را داشته باشد. در این بین، پیوست‌های اجتماعی و فرهنگی، مهم‌ترین‌ها هستند؛ چراکه هر چیزی که به شهر اضافه می‌شود باید در راستای خدمت به انسان باشد و تمام؛ نه در خدمت خودرو. اینگونه، مطمئنا پیوست‌های مربوط به افراد کم‌توان، سالمندان، معلولان جسمی و حرکتی، نابینایان، ناشنوایان، بانوان باردار و کودکان هم در برنامه‌ریزی و ساخت، جای می‌گیرد. 

در بسیاری از شهرهای توسعه‌یافته جهان از سال‌ها پیش، موضوع «شهر مناسب برای زندگی معلولان» مد نظر قرار داشته و با پیشرفت تکنولوژی و اضافه‌شدن مدهای مختلف حمل‌ونقل عمومی نیز همچنان اقدامات دیگری صورت می‌گیرد تا دست افراد کم‌توان و معلول، از دریافت ‌خدمات تازه، کوتاه نماند. نمونه‌های زیر، از این قبیل است:
 

در 75درصد ایستگاه‌های متروی مادرید، امکان ورود معلولان با ویلچر وجود دارد؛ ضمن اینکه مدیریت شهری مادرید اعلام کرده تا پایان سال2020 تمام ایستگاه‌ها از این نظر مناسب‌سازی می‌شوند.
  در ناوگان اتوبوسرانی شهرهای آلمان، از خودروهایی استفاده می‌شود که پس از بازشدن در، یا یک کفه، سطح اتوبوس را به سطح ایستگاه متصل می‌کند و یا اتوبوس، کمی به سمت زمین متمایل می‌شود تا ورود افراد سالمند و مسن، راحت‌تر باشد. جالب است بدانید که اگر در فروشگاه‌های آلمان، دسترسی فرد معلول به اجناس، به‌راحتی میسر نباشد، او می‌تواند شکایت و خسارت هنگفتی مطالبه کند.
  در لندن هتل‌هایی مخصوص معلولان ساخته شده‌اند که علاوه بر امکانات رفاهی، امکان قایق‌سواری در رودخانه تیمز و بازدید از جاذبه‌های گردشگری همچون برج لندن، چشم لندن و قلعه ویندسور را نیز برای آنها فراهم می‌کنند و در واقع افراد دارای معلولیت به‌تنهایی می‌توانند به گردش بپردازند.

  در توکیو اگرچه بسیاری از ایستگاه‌های مترو بدون آسانسور ساخته شده‌اند اما طی چند سال اخیر در هر ایستگاهی حداقل یک مسیر برای عبور با ویلچر احداث شده است؛ ضمن اینکه کارکنان وظیفه دارند به افراد معلول برای سوارشدن به قطار، کمک کنند. علاوه بر این، در خیابان‌های پرترافیک برای نابینایان، سیگنال‌های صوتی پخش می‌شود.