خاطره‌بازی با استاد خاطره‌سازی

کریم باقری به راحتی می‌توانست 180بازی ملی داشته باشد و بالاترین رکورد جهان فوتبال را به نام خودش ثبت کند. اغراق نیست. او بعد از بازی با ایرلند در سال80 درحالی‌که فقط 28سال سن داشت از بازی‌های ملی خداحافظی کرد چون دیگر انگیزه‌ای برای حضور در رقابت‌های ملی نداشت. 7سال بعد یعنی در سال2008 میلادی برای کمک به همبازی قدیمی‌اش علی دایی که حالا سرمربی تیم‌ملی شده بود و برای صعود به جام‌جهانی2010 تلاش می‌کرد به جمع ملی‌پوشان برگشت. درحالی‌که در سن 35سالگی همچنان در اوج قدرت بود و در همان نخستین بازی رسمی بعد از بازگشتش به امارات گل زد. در این فاصله 7ساله که کریم از بازی‌های ملی کناره‌گیری کرده بود تیم‌ملی 105بازی رسمی و غیررسمی انجام داد اما هافبک قدرتمند تبریزی قید حضور در تمامی این بازی‌ها را زد تا در نهایت با 87بازی پرونده حضورش در تیم‌ملی را ببندد. حتی در 15مهرماه89 وقتی در بازی با برزیل از تیم‌ملی خداحافظی کرد هنوز هم آمادگی بازی در این تیم را داشت و به راحتی می‌توانست یکی از چهره‌های مؤثر تیم‌ملی در جام ملت‌های آسیا باشد. در واقع اینکه کریم باقری الان رکورددار بازی‌های ملی در جهان نیست تنها دلیلش این است که او علاقه‌ای به این عناوین نداشت. او نگاهش به فوتبال - و شاید به زندگی - از جنس دیگری بود. در سال‌های جوانی وقتی از تراکتورسازی جدا شد و از تبریز به تهران آمد، در تیم کشاورز مدافع میانی بود و کمی جلوتر از نادر محمدخانی بازی می‌کرد. نادر تعریف می‌کند که در خیلی از بازی‌های باشگاهی زمانی که سوت پایان به صدا درمی‌آمد کریم از هم‌تیمی‌ها می‌پرسید: چند چند شدیم؟! او در طول بازی‌ها فقط می‌دوید و شوت می‌زد و می‌جنگید و ضربه سر می‌زد و خیلی حوصله نداشت که به چیزهای بی‌اهمیتی مثل نتیجه بازی فکر کند. با همین سبک بازی، طی 87بازی ملی 50گل زد تا بعد از علی دایی بیشترین گل‌ را برای تیم‌ملی زده باشد و درحالی‌که در خط میانی بازی می‌کرد بالاتر از تمام مهاجمان تاریخ بایستد.