کسی ما را ندید

 فهیمه محمدی ـ خبرنگار

علی برای سالی که در راه بود شوق زیادی داشت. فقط 6سال دارد. خرید‌هایی که امسال برای آن برنامه‌ریزی کرده بود، با همه خریدهای عمرش فرق داشت. قرار بود که به پیش دبستانی برود اما پایش به آنجا نرسیده، بساط کلاس و درس و دوستی‌ها با بچه‌های قد و نیم قد بسته شد.
علی، پسر کوچک مردی است که در 3‌ماه گذشته کرونا زندگی روزمره را برایش سخت‌تر از همیشه کرده است. توضیح اینکه ویروسی به کشور آمده که قابل دیدن نیست و تنها راه مقابله با آن خانه نشستن است، برای بچه‌ای که 6سال بعد از گذشت 3ماه، هنوز هم آسان نشده است: «پسرم می‌گوید خب تو هم دیگه بار نبر. اگه ویروس هست تو چرا می‌ری سرکار؟ این طوری مجبور می‌شی روزهای بیشتری بری برای کلیه ‌ات دکتر.» دست آخر همه اینها را فراموش می‌کند و می‌رود سر مسئله اصلی: «اصلا چرا نمی‌ذاری من برم تو کوچه بازی کنم ولی خودت می‌ری بیرون؟» اینها را رجبعلی دلخوش به همشهری می‌گوید؛ مردی است 49ساله که از حدود 12سال پیش یعنی وقتی 37سال داشت، متوجه شد کلیه‌اش مشکل دارد. همزمان با این بیماری، مشکلات اقتصادی هم دامن خانواده را گرفت. او باید گوشت قرمز مصرف می‌کرد تا خونی که هنگام دیالیز از دست می‌دهد را بتواند جبران کند، اما سفره‌های کوچک شده و جیب‌های خالی نمی‌‎گذارد: «بیماران دیالیزی همیشه مشکلات اقتصادی دارند، با شیوع کرونا فقط به مشکلات ما اضافه شده چون حدودا 5ساعت 3 روز در هفته دیالیز وقت ما را می‌گیرد و دیگر وقتی برای کار کردن برایمان نمی‌ماند. بیماران کلیوی وقتی وارد پروسه دیالیز می‌شوند کم‌خون می‌شوند و قبل از‌ دیالیز باید گوشت قرمز زیاد مصرف کنند تا کمبود خون‌شان جبران شود. با گوشت کیلویی صد هزارتومان، بسیاری از ما توان مالی برای خریدن گوشت قرمز نداریم و بدن‌مان بیشتر به تحلیل می‌رود و تحمل بیماری سخت‌تر می‌شود.» تنها ریه نیست که وقتی بدن درگیر ویروس کرونا می‌شود آسیب می‌بیند، بلکه درصد زیادی از کلیه هم درگیر می‌شود. متخصصان بعد از بررسی و مطالعات موردی در چین و کره‌جنوبی دریافته‌اند که عفونت کرونا ویروس موجب ورود پروتئینی به ادرار در ۳۰ تا ۴۰ درصد بیماران شده و آسیب جدی کلیوی را در ۱۵ تا ۲۰ درصد بیماران به‌دنبال خواهد داشت. همچنین آنها عنوان می‌کنند که بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیوی در ابتلا به عفونت و آسیب کلیوی، آسیب پذیر هستند. این شرایط برای افراد دارای پیوند کلیه هم صدق می‌کند.  دیالیز در تمام ایران درصورت بیمه بودن یا نبودن رایگان است، اما مشکلات اصلی بیماران، تهیه دارو است. داروهایی که قیمت خارجی و ایرانی‌‎شان تقریبا 192هزار تومان با نمونه هلندی آن تفاوت قیمت دارد. داروهایی که اگر نمونه ایرانی آن را تهیه کنند برای بیماران خاصیتی ندارد.

 دردسر راه 
هر مریض دیالیزی در‌ماه تقریبا 600هزار تومان باید هزینه رفت‌وآمد به مرکز دیالیز تا خانه را پرداخت کند. همه اینها درصورتی است که راننده مقصد را بپذیرد. بیشتر مریض‌‎های دیالیزی ناگزیر هستند برای طی مراحل درمان با ماشین دربست رفت‌وآمد کنند. همزمان با همه‌گیری کرونا، پذیرش بیماران مبتلا به کرونا در بیمارستان لبافی‌نژاد مشکلات تازه‌ای را برای دیالیزی‌ها ایجاد کرده بود. این بیمارستان بیماران مبتلا به کرونا را پذیرش می‌کرد و در نتیجه کمتر راننده‌ای مسافران را به مقصد سوار می‌کرد. مهدی یکی از بیماران دیالیزی به همشهری می‌گوید روزهای سختی را در ماه‌های گذشته سپری کرده:«وقتی مقصد را بیمارستان می‌زدم، رانندگان یا نمی‌پذیرفتند یا اینکه چند دقیقه بعد از پذیرش سفر آن را کنسل می‌کردند. عده‌ای از ما شانس می‌آوردیم و شماره راننده را سریع بر می‌داشتیم و توضیح می‌دادم که من کرونا ندارم، فقط روزهای فرد دیالیز می‌شوم ومجبورم به این بیمارستان بروم.» برای حل این مسئله در نهایت یکی از بیمارستان‌هایی که دیالیز انجام می‌داد را به مرکز حکیم در خیابان اندرزگو منتقل کردند. علی گودرزی، پرستار بخش دیالیز یکی از بیمارستان‌های دولتی تهران به همشهری گفت: «بیماران دیالیزی باید در هفته 3، 4بار برای دیالیز به بیمارستان مراجعه کنند و این هزینه بر است؛ چون با وسایل نقلیه عمومی نمی‌توانند رفت‌وآمد کنند و حتما باید با ماشین شخصی یا تاکسی‌های اینترنتی یا آژانس رفت‌وآمد کنند تعداد زیادی از آنها دیر به نوبت خود می‌رسند، چون وقتی راننده مقصد را می‌دید یا به آژانس مقصد را می‌گفتیم یا سفر را کنسل می‌‎کردند، یا می‌گفتند که ما راننده نداریم و نگران بودند که شخص ناقل باشد.» برای تسهیل در رفت‌وآمد بیماران دیالیزی، انجمن خیریه حمایت از بیماران کلیوی ایران سعی کرده به بیمارانی که خانه‌هایشان در محدوده طرح قرار دارد یا مرکزی که باید به آن مراجعه کنند در طرح است طرح ترافیک بدهد. آن‌طور که سعید الموسوی، عضو هیأت مدیره انجمن خیریه حمایت از بیماران کلیوی ایران به همشهری می‌گوید؛ حمل‌ونقل مسئله اصلی بیماران دیالیزی است که همزمان با کرونا تشدید شده: «چندی پیش درخواست سهمیه اضافی بنزین کردیم برای بیماری که ناگزیر است برای دیالیز از سوسنگرد به اهواز برود. او هر هفته 3بار باید این مسیر 50کیلومتری را طی کند؛ اما شرکت نفت مساعدتی انجام نداده ‌است.»  تاکنون 80هزار نفر بیمار تحت پوشش حمایتی این انجمن هستند که به‌طور مستقیم و غیرمستقیم خدماتی دریافت می‌‎کنند، اما به گفته الموسوی، 36هزار بیمار دیالیزی در سطح کشور نیازمند حمایت‌های درمانی و خدماتی بیشتری هستند که این انجمن به تنهایی قادر به ارائه آن نیست. او ادامه می‌دهد:« از کل تعداد بیماران دیالیزی در کشور، 3هزار و 700نفر در استان تهران قرار دارند. اتفاقا مشکلات ما در تهران و شهرهای بزرگ بیشتر است. در شهرستان‌ها تعداد بیمار کمتر است و خدمات بهتری می‌توان به بیمار‌ان ارائه داد. هر سال ‌ماه رمضان، محرم و سفر و نزدیک عید نوروز بسته‌های معیشتی به بیماران دیالیزی اهدا می‌شود. بعد از شیوع کرونا وقتی که ماسک و دستکش و مواد ضد‌عفونی نایاب شده بود انجمن سعی کرد این موارد را برای بیماران تهیه کند، اما در شهرهای بزرگ همچنان به سیاست‎های حمایتی بیشتری نیاز است.»