مردم طهران قدیم برای وقف، چیزهای مختلفی در نظر می‌گرفتند. اما برای انتخاب یک ملاک محکم وجود داشت؛ اینکه چیزی باشد که یک «خدا خیرش بدهد» و «خدابیامرزد» نثار روح امواتشان بکنند که معمولاً مسجد نخستین گزینه بود.
بعد مدرسه که مردم بروند و درس طلبگی بخوانند. گزینه سوم آب‌انبار و بعد پل، حفر قنات در بین راه، ساخت کاروانسرا، غسالخانه، تکیه، حسینیه و... کسانی هم که وسع ساختن نداشتند چیزهایی مانند فرش، گلیم، ظرف و ظروف، چراغ و قندیل، علم و کتل و... را وقف جایی می‌کردند.
حفر قنات و ساخت آب‌انبار گزینه‌ای بود که دعای زیادی را نصیب روح زنده و وفات یافته سازنده می‌کرد؛ آنقدر که آب در تهران معضل بود. تهرانی که هیچ‌وقت رودخانه و محل تأمین آبی نداشته و تنها از طریق همین قنات‌ها و بعدها 3رودخانه عاریه در اطراف تهران مشروب می‌شود. از این قنات‌های معروف هم می‌توان از قنات‌های حاج‌علیرضا، قنات شاهی، مهرگرد و... نام برد. آب‌انبار سیداسماعیل هم از بزرگ‌ترین آب‌انبارهای تهران بود که بنای ویژه و محکمش یکی از آثار گردشگری در تهران محسوب می‌شود.
تهرانی ها چه چیزهایی وقف می‌کردند؟
در همینه زمینه :
آن سوی آب‌ها
