تغییر شکل نذر در ایام‌ماه‌مبارک

حمیدرضا بابامرادی_روانشناس

 خداوند در قرآن می‌فرماید وقتی نیکی انجام می‌دهید، به‌خود نیکی می‌کنید. نباید فکر کنیم اگر امروز به‌دلیل وجود شرایطی مانند کرونا، مانند گذشته نمی‌توانیم بساط نذری و افطاری پهن کنیم راه ثواب بسته است. اول باید باور کنیم که تصمیم به انجام کار خیر، حالمان را خوب می‌کند. وقتی فرد، خودش را جای دیگران گذاشته و از خودخواهی بیرون می‌آید و دیگرخواه می‌شود و دراین فکر است که چگونه می‌تواند به دیگران کمک کند، خواه ناخواه در وضعیت بهتری از نظر روحی و روانی قرار می‌گیرد و احساس مفید بودن پیدا می‌کند. ما باید یاد بگیریم تنها زندگی نمی‌کنیم و یک جامعه هستیم و باید با جامعه و افرادی که در آن هستند تعامل و ارتباط داشته باشیم. این تعامل در شرایط امروز که کشور دچار ویروس کرونا شده و الزامات زندگی دچار تغییرات اساسی شده است، باید بیش از هر زمان دیگری خود را نشان دهد. اکنون که در‌ماه مبارک رمضان هستیم، نباید تصور کرد که به‌علت شیوع بیماری کرونا نمی‌توانیم نذری را که در این‌ماه داریم ادا کنیم و به این بهانه از زیر بار آن شانه خالی کنیم. اتفاقا در شرایط کنونی، می‌توان نذر را از شکلی به شکل دیگر تغییر داد. حتی می‌توان نحوه ادای نذر را زیباتر کرد و آن را به الگویی برای سال‌های بعد تبدیل کرد. می‌دانیم که کرونا، سفره‌های زیادی را در خانواده‌های ایرانیان کوچک کرده است و بسیاری توانایی کافی برای تامین معیشت خود ندارند. باید حواسمان به این افراد که ممکن است برخی از آنها در فامیل و بستگان ما نیز وجود داشته باشند، باشد. بسیاری از اقوام با اینکه وضع مالی خوبی ندارند، صورت خود را با سیلی سرخ نگه‌داشته‌اند و از این رو، می‌طلبد در شرایط تازه ایجاد شده، هزینه‌ای را که بابت نذری کنار گذاشته‌ایم به این خانواده‌ها تقدیم کنیم. این رفتار هم به ایجاد همبستگی و تعامل نزدیک بین فامیل منجر می‌شود هم می‌تواند حال خوبی را به فرد در انجام کار خیر دهد. از سوی دیگر، هستند افرادی که برای تامین نیازهای معیشتی و زندگی افراد نیازمند درحال تلاشند. مشارکت کردن در تامین بسته‌های معیشتی یا تهیه مواد ضد‌عفونی‌کننده که اکنون به بخش جدایی ناپذیری از سبد زندگی خانوارها تبدیل شده است،  می‌توان نذر خود را به این شکل ادا کرد. باید در زندگی خود قدری جامعه‌محور باشیم. ما افرادی نیستیم که تک‌تک زندگی کنیم. همه افراد در هر شهر و محله‌ای یک جامعه را شکل می‌دهند و جامعه یعنی افرادی که حواسشان به هم هست و هنگام سختی مراقب هم هستند و این می‌شود 
آن جامعه که در آن انسانیت موج می‌زند. این فرصتی است برای کسب مهارت‌های زندگی و باید از آن بهترین بهره را برد. کرونا سبب شده است که ما بخشی از ذات انسانی و الهی خود را بروز دهیم و امیدواریم بتوانیم با این کار هم خودمان غرق در لذت شویم هم دیگران از آن بهره بگیرند. خیلی وقت‌ها ترس از اینکه نداشته باشیم و منابع مالی ما کم شود باعث می‌شود کمتر به فکر کمک به دیگران باشیم اما هر چه این ترس‌ها کمتر شود و به این باور برسیم که می‌توانیم با دیگران در زندگی کردن شریک شویم، ترس از نداشتن‌ها کمتر دست‌های یاری‌رسان بیشتر می‌شود.